Piszę ten post w pociągu, co idealnie odzwierciedla mój obecny styl życia – w podróży. Dzisiaj będzie trochę sentymentów, ale bardzo ważnych, które prowadzą do wielu pięknych refleksji. Na początek małe wprowadzenie, bo bez niego trudno będzie zrozumieć całą historię. Kiedy miałam 14 lat (basically to było 10 lat temu… ?!) pojechałam na Sylwestra z rodzinką i znajomymi do Czech. Poznałam tam chłopaka, 7 lat starszego ode mnie, podróżnika z krwi i kości, który przemierzał świat (na tamten moment tylko Europę) swoim vanem. Pamiętam jeszcze to uczucie, kiedy opowiadał mi o tym, jak postanowił wyruszyć w podróż przez północ Niemiec, Francji, Hiszpanii i później Portugalią w dół, aż do Maroko. Wtedy sobie pomyślałam „niemożliwe, to tak się da?”, a on chyba czytał mi w myślach, bo odpowiedział „wszystko się da, jak tylko w to uwierzysz”.

I haven't seen him since then, but after returning from that trip I told myself that I wanted to invite more positive thoughts into my daily life. And that in the future I want to travel like that too! Maybe not necessarily by van around Europe (but actually, why not?), but to have such freedom to travel. For my 18th birthday, I got a jar with a "Basia's Big Trip" card inside, in which my family and friends gave me some money for my small and big trips. The first one was to Paris, the second to Burgas, and in between there was the Polish sea. Then Erasmus, and on Erasmus a few day-trips here and there, one big trip to Brussels and Amsterdam. And then Covid and zero voyage....

Nie widziałam go od tamtego czasu, ale po powrocie z tych wakacji powiedziałam sobie, że chcę zaprosić więcej pozytywnych myśli do mojej codzienności. I że w przyszłości też chcę tak podróżować! Może niekoniecznie vanem po Europie (chociaż, dlaczego nie?), ale żeby mieć taką swobodę w podróżowaniu. Na moje 18 urodziny dostałam słoik z karteczką „Wielka podróż Basi”, w którym moja rodzina i znajomi zrzucili się na moje małe i duże podróże. Pierwsza z nich była do Paryża, druga do Burgas, a w międzyczasie było polskie morze. Potem Erasmus, a na Erasmusie kilka jednodniowych wypadów to tu, to tam, jedna wielka podróż do Brukseli i Amsterdamu. A potem Covid i zero podróżowania…

After a year, I started to travel and fly again, although it was difficult due to restrictions (geezzzz, who still remembers those times 3 years ago?), but it was not impossible! After that, I started to travel all over the place, because I’ve started a long-distance relationship, so necessarily traveling became a fairly frequent form of spending time. And how is it now?

Po roku zaczęłam jeździć i latać na nowo, chociaż było to trudne w związku z restrykcjami (matko, kto jeszcze pamięta te czasy sprzed 3 lat?), ale nie było niemożliwe! Potem to już w ogóle zaczęłam podróżować na całego, bo weszłam w związek na odległość, więc siłą rzeczy podróżowanie stało się dość częstą formą spędzania czasu. A jak to jest teraz?

Now I feel that flying somewhere by plane feels like taking a taxi around the city. And I know that writing this is a huge privilege, because I have such opportunities, but hey! That little Basia from 10 years ago wanted her future to look like this, and with little steps, little decisions, she was closer and closer to such a future.

Teraz mam wrażenie, że lecąc gdzieś samolotem czuję się jakbym jechała taksówką po mieście. I wiem, że pisanie tego, to ogromny przywilej, bo mam takie możliwości, ale hej! Ta mała Basia sprzed 10 lat chciała, żeby tak wyglądała jej przyszłość i małymi krokami, małymi decyzjami, dążyła do tego, żeby właśnie taka przyszłość na nią czekała.

10 years after that moment, I go back to it and imagine myself saying to that 14-year-old Basia "hey, I made your dream came true :)" and I see those stars of excitement in her eyes! That's right, I have fulfilled and continue to fulfill my teenage dream and I travel with facility here and there and I’m opening to new destinations - October is preparing many beautiful things, but I'm not telling you yet, until it's one hundred percent sure.

Po 10 latach od tamtego momentu wracam do niego z powrotem i wyobrażam sobie, że mówię do tej 14-letniej Basi „hej, spełniłam Twoje marzenie :)” i widzę te gwiazdki ekscytacji w jej oczach! Dokładnie tak, spełniłam i spełniam nadal swoje nastoletnie marzenie i podróżuję z ogromną łatwością to tu, to tam i otwieram się na nowe destynacje – październik szykuje wiele pięknych rzeczy, ale jeszcze nie zdradzam, dopóki nie będzie to pewne na sto procent.

Ostatnio nawet moja Babcia mi powiedziała „Basiu, jakie to niesamowite, że możesz w tylu miejscach być i zwiedzać! Paryż, Wiedeń, Martynika, ciekawe co będzie dalej?” A dalej jest moja myśl dla was – marzenia DA SIĘ SPEŁNIAĆ. Pomyślcie o tym, czy przypadkiem już kilku nie spełniliście? Zachęcam do takiej refleksji od czasu do czasu, bo czasem wydaje nam się, że marzenia są odległe i nieosiągalne, a one często są dosłownie (!) na wyciągnięcie ręki. Ściskam was mocno! I powodzenia :)

I. Flight – check all the possibilities/cities.

1. Lot samolotem – sprawdzić wszystkie możliwe połączenia.

Mówiąc wszystkie, mam na myśli wszystkie. Kiedyś wyszukiwałam połączenia na stronie AZair.com i sprawdzałam, co mi się najbardziej opłaca, ale teraz robię to bezpośrednio w aplikacjach linii lotniczych. Dla przykładu – za trzy tygodnie lecę do Paryża i kupując bilet, sprawdzałam połączenia w aplikacjach Ryanaira, Wizzaira i Lufthansy. Porównywałam daty, godziny odlotów i oczywiście ceny. I uwaga, do Paryża lecę z Gdańska, bo lot jest tani i o godzinie, która mi pasuje. Wiadomo, takie połączenia trzeba sprawdzać w granicach rozsądku, bo jeśli dojazd na lotnisko jest droższy i bardziej czasochłonny, niż sam lot, to wtedy warto się zastanowić, czy na pewno jest to dobra opcja.

II. Price rollercoaster.

2. Cenowa ruletka.

III. The more changes on the road, the worse.

3. Im więcej przesiadek, tym gorzej.

Już raz pisałam o tym tutaj na blogu – miałam wiele przygód podróżniczych, zaczynając od odjeżdżających autobusów, a kończąc na opóźnionych lotach. Wniosek jest taki, że im więcej przesiadek, tym gorzej. A jeśli już musicie się przesiadać, to weźcie pod uwagę duży zapas czasowy. Ja za każdym razem miałam wrażenie, że mam solidny zapas czasu, a jak się później okazywało, wcale tak nie było. Przesiadki mają to do siebie, że wywołują efekt domina – wystarczy, że przy pierwszej przesiadce pójdzie coś nie tak, a każda kolejna wisi na włosku lub w ogóle przepada. Tak że im mniej, tym lepiej. A jeśli już, to z dużym zapasem czasowym!

IV. Backpack/cabin bag *on the plane*

4. Plecak / walizka kabinowa *w samolocie*.

V. Details.

5. Detale.

Wisienka na torcie – drobiazgi, o których czasem się nie myśli, ale kiedy przychodzi co do czego, to powodują panikę/stres/załamanie. Po pierwsze, pełne imię i nazwisko na bilecie, bez zdrobnień. Basia i Barbara to nie to samo. Po drugie, ilość płynów w bagażu podręcznym i wielkość kosmetyków *samolot*. Czasami pracownicy kontroli potrafią być bezlitośni i zabierają/wyrzucają wszystko, co przekracza limit. Po trzecie, dotarcie na miejsce przed czasem, a nie na styk! Kierowca autobusu nie poczeka, pilot tym bardziej.

Po moich ostatnich przygodach podróżniczych doszłam do wniosku, że większość moich podróży można by podsumować hasłem „na przypale albo wcale”. Mówię poważnie. I mimo że w danych momentach nigdy nie jest mi do śmiechu – najczęściej płaczę albo mam żołądek ściśnięty ze stresu – to po czasie potrafię się z tego śmiać. Stwierdziłam, że część moich przygód jest całkiem zabawna i postanowiłam się nimi podzielić – może Was też rozbawią. Prawdopodobnie niektórzy z Was kojarzą te historie, bo opowiadałam je już wcześniej, ale nigdy nie pisałam o nich tutaj, więc pomyślałam, że to będzie idealny moment. Zaparzcie sobie duży kubek herbaty albo kawy i rozsiądźcie się na kanapie, to będzie ciekawa opowieść.

Amsterdam – Brussels, never by Flixbus again.

Amsterdam – Bruksela, nigdy więcej Flixbusem.

Kiedy byłam na Erasmusie, razem z Tiną i Yiseul postanowiłyśmy wykorzystać tydzień wolnego na podróżowanie, więc pojechałyśmy do Brukseli i Amsterdamu. Cały wyjazd był cudowny, z wyjątkiem dnia powrotu. Zaczęło się od mojej kawy, którą wzięłam na wynos, a na którą czekałam dziesięć minut. Dziesięć minut za długo, co spowodowało nasz późniejszy wyścig z czasem. Do autobusu powrotnego zostało nam pół godziny, a my byłyśmy w centrum miasta. Tramwaj, który miał nas zawieść na stację nie przyjechał. Finalnie pojechałyśmy taksówką, zatrzymując się na każdych światłach, i jeszcze przed mostem zwodzonym, który oczywiście był zamknięty. Mały stateczek przepływał tak wolno, że pomyślałam, że człowiek szybciej by to przepłynął wpław. Przyjechałyśmy na stację pięć minut po czasie. Wysiadłam z taksówki i pobiegłam do informacji dowiedzieć się, czy nasz autobus już odjechał – nie odjechał, miał opóźnienie. Tyle że to opóźnienie tak bardzo się wydłużyło, że spóźniłyśmy się na ostatni autobus z Brukseli do Lille. Zrezygnowane wysiadłyśmy na stacji, Tina poszła po swoją walizkę i wtedy okazało się, że ktoś zabrał jej walizkę zamiast swojej. Stałyśmy we trzy na stacji w Brukseli, o 22:00 w nocy, bez walizki, bez noclegu, bez planu. Zaczęłam płakać i pytać, gdzie jest kamera z reality show i czy to może się już skończyć, bo mam dość i chcę wrócić do domu. Ostatecznie znalazła się osoba, która zabrała walizkę Tiny, i przyjechała na stację ją oddać. Trafiłyśmy do niedrogiego hotelu, w którym został ostatni wolny pokój dla trzech osób. Po wszystkim powiedziałyśmy sobie, że już nigdy więcej nie pojedziemy Flixbusem w podróż. Zawsze, kiedy to opowiadam, czuję narastające napięcie i moment kulminacyjny, kiedy każda z nas miała już zwyczajnie dość.

Ladies and gentlemen, we’re landing in Wroclaw.

Proszę Państwa, jednak wylądujemy we Wrocławiu.

Święta 2019. Leciałam z Francji do domu, słuchając I’m driving home for Christmas i zamieniając driving na flying, jako że byłam w samolocie. Lot był o 9:00, więc na lotnisku musiałam być o 7:00 i wyjeżdżałam z Paryża o 5:30. Generalnie ten dzień zaczął się bardzo wcześnie. Już na lotnisku wystąpił mały problem, bo moja walizka ważyła za dużo. Ups… I gdzie miałam to wszystko pomieścić? Poupychałam rzeczy do bagaży podręcznych, które ledwo się domknęły, ale dobra, udało się. Przed wylotem pilot powiedział, że jest ładna pogoda, więc na pewno dolecimy bez problemu. No cóż, jak się później okazało, pogoda nie była wystarczająco dobra. Zostało piętnaście minut do lądowania, pilot ogłosił, że zaraz wylądujemy w Poznaniu. Chwilę później odezwał się znowu: „Proszę Państwa, jednak nie możemy wylądować w Poznaniu, jest zbyt duża mgła, wylądujemy we Wrocławiu”… Chwila, co? We Wrocławiu? Zaczęłam szybko myśleć o tym, jak to powiedzieć mamie, skoro nadal lecimy, a ona czeka na lotnisku w Poznaniu. Próbowałam oszukać system i zadzwonić z samolotu, ale się nie dało. Zadzwoniłam dopiero po wylądowaniu. Przekazałam mamie, że jestem nie w Poznaniu, a we Wrocławiu. I co teraz? Jechać na pociąg z tymi bagażami? Ostatecznie podstawili autobusy zastępcze, którymi dojechaliśmy do Poznania. Już szczęśliwie, bez żadnych przygód po drodze.

I didn’t even start a flight and they already cancelled my flight back home.

Jeszcze nie wyleciałam, a już odwołali mój lot powrotny.

To było zaraz po tym, kiedy otworzyli granice i mogłam wrócić do Francji po trzech miesiącach walki z odwoływanymi lotami. Leciałam z Warszawy i gdy dojechałam na lotnisko, dostałam do wypełnienia dokument, w którym musiałam podać powód mojego wylotu do Francji. Spanikowałam – przecież ten dokument nie był już wymagany, bo otworzyli granice. Napisałam do Viviena z pytaniem, co to za dokument i dlaczego mi go dali. Odpowiedział mi, że to dziwne, bo przecież po otwarciu granic podróż do Francji nie wymagała konkretnego powodu. No ale dostałam ten dokument. I w tym samym momencie dostałam też powiadomienie, że mój lot powrotny został odwołany. Zaczęłam się zastanawiać, czy w ogóle wsiadać do samolotu, skoro nie mam biletu powrotnego… I zaczęłam panikować, że pewnie moja temperatura wzrosła od tego całego stresu i zgłoszą mnie na kwarantannę. Ostatecznie poleciałam do Francji i następnego dnia bez problemu przebukowałam bilet powrotny. Okazało się, że tamta linia lotnicza zmieniała akurat siatkę połączeń i dlatego odwołali mój lot. Jeszcze nigdy nie miałam tak emocjonującej podróży do Francji.

Too many means of transport is a bad idea.

Im więcej środków transportu, tym gorzej.